Σε μιά εποχή που το κράτος και το κεφάλαιο ως επικυρίαρχοι πάνω στη κοινωνία, επιχειρούν την ανοικοδόμηση μιάς νέας δουλοκτητικής και νεοφεουδαρχικής πραγματικότητας, όπου
· οι εργαζόμενοι θα εργάζονται ατέλειωτες ώρες εργασίας με μισθούς πείνας, ώστε να διατηρούνται στη ζωή μόνο και μόνο γιά να παράγουν.
· το αφεντικό θα μπορεί να σε απολύει όποτε θέλει, και κανένα δικαίωμα δεν είναι πιά κατοχυρωμένο.
· η μερική απασχόληση και η μισθωτή εργασία, αντί για στυγνή εκμετάλλευση, θα θεωρείται προνόμιο, ενώ οι υπόλοιποι και θα ζητιανεύουμε γιά εργασία.
· κανένας δε θα έχει δικαίωμα στη περίθαλψη τα δημόσια νοσοκομεία δε θάχουν φάρμακα, και οι συντάξεις θα φτάνουν γιά ένα ξεροκόματο
· δε θα υπάρχει καμμία πρόνοια, και όσοι δεν έχουν, θα πεθαίνουν στα φτωχοκομεία με το σωρό έχοντας η ανθρώπινη ζωή χάσει πια κάθε αξιακό χαρακτήρα.
· που ο πλούτος θα συσσσωρεύεται στους ελάχιστους, ενώ οι δουλοπάροικοι θα επιβιώνουν στριμωμένοι στις μητροπόλεις
σε μιά τέτοια προοπτική, οποιαδήποτε εστία κοινωνικής αντίστασης είναι εχθρική.
Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει εύκολα αποδεκτή από τη κοινωνία, μια τέτοια συνθήκη? Μιά τέτοια καταβαράθρωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κι επιστροφή της ιστορίας στο 17ο αιώνα?
Η κοινωνία αντιδρά στα σχέδια των επικυρίαρχων, ελλήνων και ξένων. Το σενάριο είναι οφθαλμοφανές πλέον. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει αποκαλυφθεί και δεν επηρεάζει, ενώ το κατασταλτικό χέρι του κράτους δεν αλλοιώνει συνειδήσεις, ούτε θεμελιώνει δίκαιο. Μπροστά, στις κοινωνικές αντιδράσεις, στις όλο και διογκούμενες διαδηλώσεις, απεργίες, μπροστά στο κίνδυνο μιάς μαζικότερης κοινωνικής εξέγερσης, το κράτος σε συνεργασία με το κεφάλαιο, βγάζουν από το σεντούκι το τελευταίο τους όπλο. Το φασιστικό παρακράτος.
Με το λογική του διαίρει και βασίλευε, προσεταιρίζονται κοινωνικά κομάτια, τα οποία, με υποσχέσεις προστασίας και προνομιακής μεταχείρισης τους, τα στρέφουν ενάντια στην ίδια τη κοινωνία. Έχει γίνει ιστορικό αξίωμα πιά αυτή η λειτουργία του κράτους και του κεφάλαιου, που επαναλαμβάνεται σε διάφορους τόπους και χρόνους όπου το κοινωνικό κίνημα έχει διογκωθεί και δείχνει να να γέρνει τη πλάστιγγα προς τη κατεύθυνση της χειραφέτησής του (π.χ. Ιταλία του 1930, «δημοκρατία της Βαϊμάρης» στη Γερμανία, στη προ του Φράνκο Ισπανία, κ.ά.).
Το δυστύχημα είναι ότι δεν το βλέπουν όλοι έτσι, και κυρίως αυτοί που επανδρώνουν ή υποστηρίζουν, τις φασιστικές παρακρατικές ομάδες.
Καταναλωτισμός, ατομικισμός, αμορφωσιά, εθνικιστικός μεγαλοιδεατισμός, ήταν από πολλών ετών ήδη, χαρακτηριστικά της νεόπλουτης νεοελληνικής πραγματικότητας. Ο επιδοτούμενος κι επίπλαστος αυτός ευδαιμονισμός, προκάλεσε τη διάλυση του κοινωνικού ιστού, τη αλλοίωση παλαιότερων κοινωνικών αξιών, και καλλιέργησαν τη εξατομίκευση.
Σε τέτοιες συνθήκες και ύστερα από το αιφνίδιο τράβηγμα του χαλιού της ευδαιμονίας, από τους χαυνωμένους νεοέλληνες, προκλήθηκε το εγωκεντρικό ανακλαστικό, που αναζητεί την χαμένη πλέον ατομικιστική ικανοποίηση, και μη έχοντας αξιακές αναφορές, καταφεύγει στο εθνικιστικό καταφύγιο, για να σώσει το τομάρι του.
Άλλωστε είναι και πιό ασφαλές αφού συμμαχεί με το επίσημο κράτος, κι οπιαδήποτε παράνομη ενέργεια και κολοπαιδισμός, καθαγιάζεται στην εθνικιστική κολυμβήθρα.
Οι φασίστες δεν είναι απλά μια οργισμένη αντίδραση των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Είναι η διαχείριση του καπιταλισμού σε κρίση, και όσοι δελεάζονται από το φασισμό το κάνουν με πλήρη συνείδηση για ίδιον όφελος. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται απλά: « Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι σε αυτή την κατάσταση. Κάποιοι πρέπει να πέσουν στον καιάδα. Ας είμαι λοιπόν σε αυτούς που θα αποφασίζουν ποιοι θα την σκαπουλάρουν.»
Σα γενίτσαροι, σαν σύγχρονοι Εφιάλτες της κοινωνίας, σα καρκινώματα στο κοινωνικό σώμα, αναλαμβάνουν το ρόλο του «εκκαθαριστή», εν είδει σούπερμαν, και εκτονώνουν τα βρώμικα κτηνώδη ένστικτά τους, θρασύδειλα, στους πιό αδύναμους, προκειμένου να αισθανθούν μια πρόσκαιρη ανάταση, που θα τους ξελασπώσει από το βούρκο της ψυχής τους.
Γίνονται πειθήνια όργανα των προστατών τους, στρεφόμενοι ενάντια σε όποιον είναι επικίνδυνος, για το σύστημα και τη πειθαρχία που αυτό προσπαθεί να επιβάλλει. Το κριτήριο επιλέγεται από την ηγεσία. Πρώτα οι αδύναμοι, οι μελαψοί μετανάστες, ύστερα οι υπόλοιποι, ομοφυλόφυλοι, οι άρρωστοι, οι ανήμποροι, οι αριστεροί, οι αναρχικοί και πάει λέγοντας...
Το παρακράτος με επίκληση το νόμο, και πλάτες το ίδιο το κράτος λειτουργεί παράνομα.
Καταγγέλει τη διαφθορά , χρηματιζόμενο από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Παρανομεί μαχαιρώνοντας ανθρώπους επειδή είναι παράνομοι.
Μπορεί να υπερασπίζεται τη ηθική, ενώ εκπορνεύει.
Μπορεί να υπερασπίζεται τη πατρίδα, ενώ τη προδίδει.
Καταγγέλλει το σύστημα ενώ προέρχεται από τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών
Το παρακράτος μας το έφεραν για να μείνει, έως ότου η κοινωνία τιθασευθεί τόσο, όσο χρειάζεται για να μην αντιδρά μετά θα το ξαναπετάξουν πάλι όπως έχουν κάνει τόσες φορές στο παρελθόν.
Εάν δεν αντιδράσουμε τώρα το μέλλον είναι ζοφερό. Δε θα είναι μόνο η φτώχεια. Θα είναι και ο φόβος. Είναι αδιανόητο πράγμα η σκλαβιά. Να μη μπορείς να σκέφτεσαι, να μιλάς, να ανασαίνεις, να φοβάσαι το διπλανό σου, να ζεις μ’ ένα χωροφύλακα μέσα ή πάνω από το κεφάλι σου.
Εμείς, δε θα επιτρέψουμε μια τέτοια προοπτική. Δε θα ανεχθούμε να γίνουμε υποτελείς.
Δε θα ανεχθούμε να ζουμε με το φόβο.Δε θα ανεχθούμε την υποβάθμιση των ζωών μας.
Είμαστε αποφασισμένοι να φράξουμε τα σχέδια των κυρίαρχων.
Δημιουργούμε από σήμερα τις δομές αντίστασης στον επερχόμενο εκφασισμό. Συλλογικοποιούμαστε οργανωμένοι σε οριζόντιες αμεσοδημοκρατικές δομές, οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας πολυεπίπεδα. Δημιουργούμε θύλακες ελευθερίας, εστίες αντίστασης, δυναμικές ομάδες. Καλούμε όλους, να πράξουν το ίδιο αναλαμβάνοντας τις ευθύνες τους.
Καλούμε όλους στο όνομα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αυτονομίας, ισότητας κι ελευθερίας, να ενδυναμώσουν το αντιφασιστικό κίνημα, με όποιο τρόπο εκείνοι εκτιμούν. Πρέπει να απαλλαγούμε οριστικά από τα σκουπίδια της ιστορίας.
Ο δρόμος για τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση, έχει ακόμη εμπόδια.
Θα τα ξεπεράσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου